Η Ευρώπη αντιμετωπίζει το τελευταία χρόνια μεγάλες προκλήσεις στην Υγεία, στις οποίες καλείται να ανταποκριθεί με το βέλτιστο για τους πολίτες της τρόπο. Οι ελλείψεις φαρμάκων που προκάλεσε η πανδημία, οι όλο και πιο ακριβές, καινοτόμες θεραπείες βιοτεχνολογίας, η γήρανση των πληθυσμών, το μεταναστευτικό, είναι μερικά μόνο από τα θέματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν τόσο οι εθνικές κυβερνήσεις, όσο και οι Βρυξέλλες.
Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Υγείας έρχεται εξάλλου, σε μία συγκυρία πολεμικών συρράξεων και ανθρωπιστικών κρίσεων στα βόρεια και νοτιοανατολικά σύνορα της Ευρώπης (Ουκρανία και Ισραήλ) να κάνουν ακόμα μία επιτακτική την ανάγκη για συνεννόηση και για κοινές πολιτικές που να υπηρετούν τον Άνθρωπο.
Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί φυσικά με ευχολόγια… Κάθε καλή πρόθεση και κάθε πολιτική κοινωνικού κράτους πρέπει να συνοδεύεται από βιώσιμο προϋπολογισμό για να έχει μέλλον. Για το λόγο αυτό, το διάστημα αυτό συζητείται στην Ευρώπη νέα πολιτική για το Φάρμακο, η οποία προσπαθεί να εξισορροπήσει την ανάγκη για απρόσκοπτη πρόσβαση σε καινοτόμες θεραπείες, με τους προϋπολογισμούς και τα διαθέσιμα κονδύλια να επαρκούν σε βάθος χρόνου.
Η «Τέχνη του Εφικτού» (από την έκφραση του Ότο φον Μπίσμαρκ, πρώην καγκελαρίου της Γερμανίας ο οποίος είπε ότι «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού»), ισχύει σήμερα σε όλο της το μεγαλείο και τη …δυσκολία!
Η κοινή προμήθεια εμβολίων για τον SARS-CoV-2 που πέτυχε η ΕΕ τη δύσκολη διετία της πανδημίας, έδειξε ότι αν θέλουμε, μπορούμε!
Μπορούμε να εξομαλύνουμε τις διαφορές και να προσφέρουμε το αγαθό της Υγείας με τρόπο δίκαιο και ισόνομο σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες. Αλλά αυτό προϋποθέτει δύο πράγματα: Τη συμφωνία των εθνικών κυβερνήσεων και την οικονομική βοήθεια των πιο φτωχών κρατών- μελών, από τα πιο πλούσια.
Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Υγείας ζητεί από τους πολίτες να διεκδικούν τα δικαιώματά τους στην περίθαλψη και από τους κυβερνώντες να σέβονται τους νόμους και να σχεδιάζουν πολιτικές που ωφελούν και αποδίδουν. Η ισότητα είναι το ζητούμενο και ο μόνος δρόμος για μία ενωμένη Ευρώπη που θα εμπιστεύονται όλοι οι πολίτες της και στην οποία όλοι θα νιώθουν ασφαλείς.
Για να συμβεί αυτό το τελευταίο βέβαια, απαιτείται και η προφύλαξη των συνόρων από ανθρώπους που δεν δύνανται να προσφέρουν εισφορές στα συστήματα υγείας και δεν έχουν ευρωπαϊκή κουλτούρα και συνείδηση. Μία δίκαιη και ανθρωπιστικά «ανοιχτή» ΕΕ μπορεί να δέχεται μεταναστευτικές ροές αλλά υπό προϋποθέσεις, όρους και όρια που θα μπουν με κριτήριο την ασφάλεια και ευζωία των πολιτών της. Αλλά και για έναν ακόμα λόγο: Για να μην αλλοτριωθεί ο χαρακτήρας και η ουσία της που διέπεται από κανόνες Δημοκρατίας, ισότητας των δύο φύλων, ελευθερίας στην έκφραση διαφορετικών απόψεων και ισονομίας.
Και στον κλάδο της Υγείας και του Φαρμάκου άλλωστε, η Ευρώπη έχει στο σύνολό της να επιδείξει τα πιο δίκαια και αποδοτικά συστήματα, που ακόμα κι αν έχουν παθογένειες, υπηρετούν τους πολίτες καλύτερα από το σύστημα Υγείας των ΗΠΑ και των περισσότερων χωρών της Ασίας και της Αφρικής. Η Ενωμένη Ευρώπη -όσο κι αν κάποιοι θέλουν να την υποτιμούν- αντιπροσωπεύει στον 20ο και 21ο αιώνα ό,τι πιο δίκαιο και πολυσυλλεκτικό έχει να επιδείξει ο σύγχρονος πολιτισμός.
* Γράφει ο Δρ Αθανάσιος Εξαδάκτυλος, πλαστικός χειρουργός, πρόεδρος Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου και υποψήφιος Ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.
